لوسی نام سگیه که نژادش بین سگ شکاری و سگ آبی ایرلندیه. این سگ نتونسته بود انتظارات صاحبانش رو برآورده کنه. اما اونا تصمیم دیگری گرفتن و به این نتیجه رسیدن حالا که لوسی نمی تونه یه سگ شکاری باشه، می تونن اونو واسه پیدا کردن چیزی دیگه آموزش بدن.
لوسی به مدت ۷ سال، واسه تشخیص سرطانای مثانه، کلیه و پروستات آموزش دید و حتی واسه تحقیقات در این مورد هم استفاده کرده شد.
در طول این چند سال، سگ مورد نظر ما موفق گشت سرطانا رو با دقت بالای ۹۵ درصد تشخیص بده و حتی از بعضی آزمایشگاها هم بهتر ظاهر شد.
حالا لوسی به عضویت یکی از بزرگترین آزمایشگاهای تشخیص سرطان درآمده. سازمانی در بریتانیا با نام «سگای یابنده موارد پزشکی» (Medical Detection Dogs)، از ۸ سگ واسه بررسی ۳۰۰۰ نمونه ادرار که از بیماران مرکز سلامت ملی گرفته شده، استفاده کرده تا بتونه وجود یا نبود وجود سرطان رو تشخیص بده.
شخصی به نام کِلر (Claire)، از جمله کسانیه که سگش تونسته سرطان سینه اش رو بیاد. اون میگه: “دِیسی (نام سگ) اول به من زل زد و بعد به سمتم حمله ور گشت و همین کار باعث شد تا بتونم توده رو کشف کنم.”
این تومور بسیار بزرگ بوده و طبق گفته دکتر معالج، سرطان این فرد می تونسته بسیار پیشرفت کنه.
سگا دو بینی دارن
بینی سگا، به ۳۰۰ میلیون حسگر مجهز شده که در مقایسه با ۵ میلیون حسگر بینی آدم، بسیار قوی تر جلوه می کنه.
هم اینکه، سگا یه سیستم بویایی دیگه هم دارن که در پشت بینی اصلی قرار گرفته و آدما از داشتن اینجور نعمتی محروم هستن.
این سیستم اونا رو قادر می سازه تا بتونن بوی سرطان که «ترکیبات بخارشدنی ارگانیک» (volatile organic compounds) نامیده می شن رو تشخیص بدن.
هزاران سال زمان برده تا بشر این موضوع رو کشف کنه.
در سال ۱۹۸۹، پزشکان بیمارستان کالج لندن مطلبی در این رابطه نوشتند و در اون به سگی اشاره کردن که بخش خاصی از پای صاحبش رو بو می کشیده. بعدا همین مسئله به تشخیص یه تومور بدخیم منجر شد.
بعد از اون، پزشکان در سراسر دنیا به این نتیجه رسیدن که سگا می تونن خوب بوی سرطان رو تشخیص بدن.
محققان بریتانیایی، حالا روی مسئله ای خاص کار می کنن. اونا میخوان مطمئن شن که سگا واقعا سرطان رو تشخیص داده و یا بعضی وقتا اشتباهی بیمایای قدیمی رو شناسایی می کنن.
در این مطالعه، ۸ نمونه ادرار بیماران پیش روی سگا قرار داده می شه که تنها یکی از اونا گرفتار به سرطان بوده و ۷ تای دیگه این مریضی رو ندارن. البته یکی از این ۷ نمونه مربوط به فردیه که قبلا سرطان داشته اما الان بهتر شده.
یکی از تحقیق گرانی که در این گروه تحقیقاتی کار می کنه، میگه که اگه یافته های این تحقیق دوباره قدرت سگا رو در تشخیص سرطان ثابت کنه، شاید روزی از این موجودات در کنار آزمایشات جورواجور واسه تشخیص این مریضی استفاده می شه.
هم اینکه شاید محققان، دستگاهی الکترونیکی با توانایی بویایی مشابه با سگ رو طراحی کنن.
بعد از گذشت ۲۵ سال، حس بویایی سگا هنوز موفقیت تجاری نداشته. دکتر «شریل گابرام» (Sheryl Gabram) دلیل این مسئله رو می دونه. ۴ سال پیش، جراح دانشگاه ایموری (Emory) مقاله ای منتشر کرد که دستگاهی با توانایی مشابه حس بویایی سگ رو نشون می داد و می تونست مانند اونا سرطان سینه رو خوب تشخیص بده.
همکاران ایشون از این موفقیت بسیار خوشحال بودن و به خاطر همین تلاش زیادی واسه تامین هزینه تحقیق انجام دادن، اما نتونستن راه به جایی ببرن.
این جراح گفته: “ما تقریبا به هر جایی سر زدیم، اما موفق نشدیم بودجه ای واسه تحقیقات به دست بیار.” ایشون فکر می کنه که بر خلاف جذاب بودن سگای سرطان یاب واسه روزنامه ها و مجلات، تجاری سازی اش اون قدرها هم که به نظر می رسه سخته.
خانوم گابرام در ادامه اضافه می کنه: “این به چند سال مطالعه و پیشرفت نیاز داشته و هنوز مشکلات زیادی بر سر راه هست.
این مسئله منو ناراحت می کنه، چون میشه موفقیتای زیادی در این رابطه به دست آورد.”
